Rosa Aneiros

O que entendín cando aprendestes a andar en bicicleta

Escritora e xornalista

Presenciar o efémero instante das primeiras pedaladas en bicicleta sen rodiñas de apoio é un dos grandes momentos de acompañar a alguén que medra. Cómpre buscar o lugar axeitado, sen pedras nin fochancas, sen coches que dificulten o tránsito, sen curvas traidoras, sen beiravías vertixinosas ou silveiras ameazantes. Logo, agarrar cos pulsos fortemente o asento, termar e, nun momento determinado, crer, soltar a man e ver que as pernas seguen, que os pedais viran e que logran manter o equilibrio. De súpeto, andan! Xaora, na súa vida sucederán moitas cousas –caerán, ergueranse, irán máis rápido ou máis amodo, abandonarán, recuncarán…–, pero nunca esquecerán como pedalear. Iso non se esquece nunca. Falo da bicicleta ou, se cadra, non?


Nacín en Meirás (Valdoviño) no ano 1976. Invento historias dende nena grazas a un padriño emigrante que arrastrou dende Cuba un baúl cheo de contos. Coma el, sempre quixen ser pensionista para vivir do conto. Á pensión non sei se chegarei, pero vivir, algo do conto vivo e, ademais, fíxenme periodista (tampouco hai tantas letras de diferenza). En 1999 –hai xusto vinte anos– presentei a miña primeira novela, Eu de maior quero ser, á que seguiron Corazóns amolecidos en salitre (2002), Resistencia (Xerais, 2003), Veu visitarme o mar (Xerais, 2004) e Sol de Inverno (Xerais, 2009).

Para público xuvenil publiquei Ás de bolboreta (Xerais, 2009) e a triloxía Ámote Leo A., integrada polos títulos Ámote Leo A. Destino xalundes (Xerais, 2013), Ámote Leo A. Estación de tránsito (Xerais, 2014) e Ámote Leo A. Terminal… de chegadas (Xerais, 2014).

Nos últimos anos achegueime ao público infantil da man dos libros A batalla da Chañán Curi Coca e Orestes perde o sentido. Proximamente verán a luz en Edicións Xerais de Galicia os títulos Tres bichicomas, dúas illas e unha serea e Xelís, o guieiro das botellas de mar.

Teño unha filla de seis anos e mais un fillo de tres, talvez debería empezar por aí.